Hij overweegt de betekenis van leven en dood:
* Hij vraagt zich aan het doel van het bestaan, met de vraag of het leven is "een verhaal verteld door een idioot, vol geluid en woede, die niets betekent."
* Hij vergelijkt het leven met een "wandelende schaduw", een "arme speler" en een "korte kaars".
* Hij reflecteert op de onvermijdelijkheid van de dood en de angst die het bij mensen wekt.
Hij klaagt van zijn situatie en zijn onvermogen om te handelen:
* Hij voelt zich gevangen door zijn verdriet en besluiteloosheid en noemt zichzelf een "schurken- en boerenslaaf" omdat hij geen wraak neemt op Claudius.
* Hij worstelt met het gewicht van zijn verantwoordelijkheid en de angst voor de gevolgen van zijn acties.
* Hij twijfelt aan zijn eigen gezond verstand en vreest dat hij gek wordt gedreven door zijn verdriet.
Hij besluit een spel op te zetten:
* Hij besluit een spel te gebruiken als een manier om de schuld van Claudius te testen en te kijken of hij reageert op een manier die zijn vermoedens bevestigt.
* Hij gelooft dat dit hem het bewijs zal leveren dat hij nodig heeft om te handelen en uiteindelijk wraak te nemen.
Hij reflecteert op de kracht van theater en bedrog:
* Hij erkent het vermogen van acteurs om emoties te manipuleren en illusies te creëren.
* Hij ziet het potentieel dat theater een krachtig hulpmiddel is om de waarheid te onthullen en hypocrisie bloot te leggen.
Over het algemeen onthult Hamlet's Soliloquy in Act 2, Scene 2, een diep moeilijke en introspectieve karakter die worstelt met existentiële vragen, persoonlijke onrust en een honger naar gerechtigheid.