'Je bent niet dezelfde hond die je was', zei de man, terwijl zijn stem diep in zijn borst rommelde. 'Toen was je volop aan het vechten. Nu heb je die hangdog-look, als een geslagen straathond.'
In deze passage zien we dat Thornton dialectwoorden gebruikt als "is niet" in plaats van "zijn niet" en "cur" om een hond te beschrijven. Bovendien hebben zijn zinsbouw en ritme een specifieke cadans die zijn achtergrond en sociale klasse verder karakteriseert. Deze aparte manier van spreken voegt diepte en realisme toe aan het karakter van John Thornton en draagt bij aan de algehele rijkdom en sfeer van de roman.