Hector is op de hoogte van de profetie dat Troje zal vallen als de Griekse krijgers de Tempel van Athene in Troje binnenvallen. In boek 6 van het gedicht waarschuwt hij zijn vader, koning Priamus, voor dit naderende onheil en spoort hij hem aan het heilige beeld van Athene aan de Grieken terug te geven in een poging de godin te sussen en mogelijk een ramp te voorkomen. Er wordt echter geen gehoor gegeven aan zijn smeekbeden en de val van Troje blijft op handen.
Hectors aanvaarding van zijn lot komt vooral duidelijk tot uiting in zijn afscheid van zijn vrouw Andromache en hun jonge zoon Astyanax. Deze hartverscheurende scène portretteert Hectors diepe liefde en zorg voor zijn gezin, maar ook zijn stoïcijnse besef dat hij ze misschien nooit meer zal zien. Hector voorspelt met name zijn eigen dood door de hand van Achilles en anticipeert op het lijden dat Andromache en de Trojaanse vrouwen te wachten staat na de val van Troje.
Hectors bewustzijn van zijn lot gaat gepaard met een diep plichtsbesef en loyaliteit jegens zijn stad en haar inwoners. Ondanks zijn persoonlijke verlangens blijft hij standvastig in zijn toewijding om Troje te verdedigen en de eer ervan te behouden, zelfs als dit betekent dat hij zijn eigen leven moet opofferen. Dit onwrikbare plichtsbesef drijft Hector tot het verrichten van heldendaden op het slagveld, wat de bewondering van zowel de Trojanen als de Grieken oplevert.
Concluderend beschikt Hector over een diepgaand begrip van zijn lot en het lot van Troje. Terwijl deze kennis hem met verdriet en angst vervult, confronteert hij zijn lot met moed, eer en een onbaatzuchtige toewijding aan zijn vaderland en dierbaren. Hectors karakter geldt als een tragische held in de Griekse literatuur, die zowel de grootsheid als de kwetsbaarheid van de menselijke geest belichaamt in het licht van een onontkoombaar lot.