Alexander gebruikt personificatie om de sneeuw een eigen stem te geven en beschrijft hem als ‘zacht sprekende sterren’ die ‘op mijn tong smelten’. De taal is rijk aan zintuiglijke details en legt het geluid, de smaak en de textuur vast van de sneeuwvlokken terwijl ze de aarde raken. Het gedicht brengt ook een gevoel van vrede en rust over, aangezien de sneeuwval een serene en magische sfeer creëert.
Onderliggende thema's in het gedicht zijn onder meer waardering voor de schoonheid van de natuur en het vermogen van simpele dingen zoals sneeuwval om vreugde en transformatie te brengen. De fascinatie van de spreker voor de sneeuwvlokken benadrukt het idee om verwondering te vinden in de alledaagse momenten van het leven. "Sky Seasoning" dient als een herinnering om de schoonheid van de natuurlijke wereld om ons heen te vertragen, te observeren en te waarderen.