Het gedicht is een slimme satire op de pretentie en gewichtigheid die vaak met poëzie wordt geassocieerd. Wodehouse gebruikt humor om het ego van de spreker leeg te laten lopen en te laten zien dat poëzie meer inhoudt dan alleen bloemrijke taal en grootse thema's. Uiteindelijk is "The Prize Poem" een viering van de vreugde van schrijven en de kracht van woorden.
Een van de meest opvallende dingen aan het gedicht is de zelffeliciterende toon van de spreker. Hij begint met te verklaren dat hij 'de grootste dichter van onze tijd' is en dat zijn overwinning 'een triomf van het intellect over de onwetendheid' is. Hij gaat verder met opscheppen over zijn ‘genie’ en zijn ‘natuurlijke gave voor woorden’. Naarmate het gedicht vordert, wordt het echter duidelijk dat de spreker niet zo getalenteerd is als hij beweert te zijn. Zijn poëzie zit vol clichés en banale zinnen, en hij eist snel de eer op voor het werk van anderen.
Wanneer de spreker bijvoorbeeld wordt gevraagd zijn winnende gedicht voor te dragen, begint hij met te zeggen:'Ik zweef op vleugels van goddelijke poëzie / naar de hoogste hoogten die onbetreden zijn door de voeten van de mens.' Dit is een pompeuze en overdreven uitspraak, en het zet de toon voor de rest van het gedicht. De spreker gebruikt vervolgens een reeks clichés en waarheden, zoals 'liefde is blind' en 'de tijd vliegt'. Hij pleegt ook plagiaat op verschillende regels van andere dichters, waaronder William Shakespeare en Percy Bysshe Shelley.
Het eigenbelang van de spreker komt vooral tot uiting in de manier waarop hij zijn collega-dichters behandelt. Hij doet ze af als ‘krabbelaars’ en ‘rijmsters’, en hij beweert dat ze alleen maar jaloers zijn op zijn succes. Deze arrogantie wordt uiteindelijk beloond als de spreker wordt gekozen als winnaar van de poëziewedstrijd. Het publiek barst in applaus uit en de spreker maakt een buiging. Hij heeft de prijs gewonnen, maar hij heeft zichzelf ook als fraudeur ontmaskerd.
Wodehouse's gebruik van humor om het ego van de spreker leeg te laten lopen is effectief omdat het laat zien dat poëzie meer inhoudt dan alleen bloemrijke taal en grootse thema's. Poëzie kan ook gaan over gemeenschappelijke ervaringen en menselijke emoties. Het gedicht van Wodehouse herinnert ons eraan dat poëzie voor iedereen toegankelijk moet zijn, en dat het niet pretentieus of ingewikkeld hoeft te zijn om ervan te kunnen genieten.