Strofe 1:
In de openingsregels krijgt de spreker een ‘eerste les’ voorgeschoteld in de vorm van een inleiding tot de dood, gesymboliseerd door de onverwachte aanblik van een verdronken man. De eerste reactie van de spreker is shock en ongeloof, weerspiegeld in de zinsnede:'Ik staarde hem vol ongeloof aan.'
Strofe 2:
De spreker voelt zich ondanks zijn afkeer tot het lijk aangetrokken. Hij bestudeert de gelaatstrekken van de man en realiseert zich dat dit levenloze lichaam ooit leven, hoop, angsten en dromen bevatte, net als het zijne. Dit besef verdiept zijn band met de overledene, en hij zet vraagtekens bij zijn aannames over het leven en het bestaan.
Strofe 3:
In deze strofe gaan de gedachten van de spreker over op filosofische overpeinzingen. Hij denkt na over het idee dat deze man, in de dood, een diepgaand inzicht heeft gekregen in de ware essentie van het leven, terwijl hij zich nog steeds niet bewust is van zijn eigen overlijden. Dit begrip overstijgt het tijdelijke en verbindt hem met universele kennis.
Strofe 4:
Het gedicht verschuift naar het heden, waar de spreker achterblijft met de aanhoudende impact van de ontmoeting. Het beeld van het opgeblazen, drassige lichaam van het lijk achtervolgt hem en zet hem ertoe aan de aard van het bestaan en de onvermijdelijkheid van de dood in twijfel te trekken. Hij vraagt zich af of ook hij met een soortgelijk einde zal worden geconfronteerd en verlangt naar een diepgaande ervaring die een diepere betekenis aan zijn leven zal geven.
Analyse:
"First Lesson" is een krachtige meditatie over de thema's sterfelijkheid, de vergankelijkheid van het leven en de betekenis van deze realisaties bij het vormgeven van iemands perspectief. Booth illustreert dit aan de hand van de levendige beelden van de verdronken man, die de grimmige realiteit van de dood vertegenwoordigt. Het gedicht moedigt introspectie en reflectie aan, waarbij de aard van het bestaan in twijfel wordt getrokken en het nastreven van een diepere betekenis in het leven. Booth legt op effectieve wijze de complexe emoties vast die gepaard gaan met de ontmoeting met de dood en benadrukt het potentieel ervan om een diep bewustzijn bij individuen te wekken.
Het gedicht onderzoekt ook het idee dat de dood inzichten en wijsheid kan bieden die buiten het bereik van de levenden liggen. Het lijk, afgebeeld alsof hij ‘de hele les heeft geleerd’ in de dood, vertegenwoordigt een transcendentie van wereldse zorgen. De spreker, die de levenden symboliseert, is daarentegen nog steeds op zoek naar een transformatieve en betekenisvolle ervaring.
Stilistisch gezien wordt het gedicht gekenmerkt door Booth's precieze taalgebruik, het vaardige gebruik van beeldspraak en zorgvuldig vervaardigde regeleinden die de impact en het tempo van het gedicht versterken. De beknoptheid en intensiteit van de lijnen dragen bij aan het gevoel van urgentie en contemplatie.
'First Lesson' is een tot nadenken stemmend en aangrijpend gedicht dat lezers uitnodigt hun angsten onder ogen te zien, hun sterfelijkheid te erkennen en de diepgaande lessen te omarmen die uit dergelijke confrontaties kunnen voortkomen. Het dient als een herinnering om het geschenk van het leven te waarderen en diepere verbindingen te zoeken met de essentie van het bestaan.