Als een gewond kind. Zijn gejammer zit in mijn botten.
O God in de hemel, roept het, waarom hebt Gij mij gezonden
Naar deze blinde nacht, en zal ik verscheurd worden?
Ik blaat zachtjes als het mag, omdat
Geen enkel antwoord kan ooit begrepen worden.
Ik kruip in het donker tegen de kou,
En het enige dat mij troost zijn mijn eigen tranen.
Maar ik zou zo hard huilen als ik kon huilen
Dat ze mij over de verre sterren heen zouden horen,
En ze zouden om genade van de wolf vragen.
Toch is deze schreeuw in mijn botten het enige dat ik kan huilen.
Ik kan me herinneren dat mijn vacht wit was,
En ik was warm en beschut boven mij,
En ik sliep heerlijk, liggend bij de kudde.
Maar nu is mijn vacht gescheurd en ben ik ziek,
En ik ben in de ijzige wind van de nacht,
En de wolf huilt. Zijn schreeuw is niet zo diep
Als mijn eigen schreeuw. Ik bel en bel nog eens
Naar de nacht, maar ik ben nog steeds. Voor wat ik ben,
Voor zo iemand bestaat er geen remedie,
En mijn arme lichaam is slechts vlees om te voeden
Een hongerige wolf. Hij kan het niet begrijpen
Waarom een lam huilt. Oh, jammer dat jij het niet bent!