Mogelijke reacties:
* lijkt onverschillig of onbezorgd: Ze lijken misschien los en onaangetast door alleen te zijn, mogelijk een solitair spelen of de kamer verkennen zonder de verzorger te zoeken.
* Minimaliseert hun nood: Ze kunnen minimale tekenen van angst vertonen, zoals een lichte frons of lipbijten, maar onderdrukken snel eventuele uiterlijke uitdrukkingen van verdriet of angst.
* vermijdt contact met de verzorger: Ze kunnen oogcontact of fysieke aanraking met de verzorger voorkomen, zelfs wanneer ze terugkeren naar de kamer.
* houdt zich bezig met zelfverzachtend gedrag: Ze kunnen repetitieve acties ondernemen zoals schommelen, op vingers zuigen of leeg staren in de ruimte om te proberen hun emoties te beheren.
* vertoont tekenen van fysieke spanning: Ze kunnen fysieke tekenen van angst vertonen, zoals friemelen, verhoogde ademhaling of gebalde vuisten, maar deze kunnen subtiel zijn en onopgemerkt blijven door informele waarnemers.
Belangrijke overwegingen:
* leeftijd: Een jonger kind met vermijdende gehechtheid kan meer openlijke tekenen van angst vertonen, maar ze zullen waarschijnlijk nog steeds hun emotionele uitdrukking minimaliseren.
* Individuele verschillen: Hoewel dit veel voorkomende reacties zijn, is elk kind uniek en kan zijn reactie variëren afhankelijk van hun individuele temperament en de ernst van hun hechtingonzekerheid.
* verkeerde interpretaties: Het schijnbaar onverschillige of gecomponeerde gedrag van een kind kan verkeerd worden geïnterpreteerd als een teken dat ze gelukkig en tevreden zijn, maar onder de oppervlakte kunnen ze aanzienlijk leed.
Het is belangrijk om te onthouden dat vermijdende gehechtheid een complex probleem is en het gedrag van een kind in een vreemde kamer is slechts één stuk van de puzzel. Als u vermoedt dat uw kind tekenen van vermijdende gehechtheid kan weergeven, is het zoeken naar professionele begeleiding van een therapeut of psycholoog cruciaal.