1. "Maar zacht, welk licht breekt daar door het raam?
Het is het oosten en Julia is de zon." (Act 2, Scène 2)
Hier wordt Julia's schoonheid vergeleken met de zon. De uitdrukking "het oosten" personifieert de richting alsof deze actief de zon brengt, wat Julia symboliseert.
2. "Hoor! hoe de leeuwerik aan de hemelpoort zingt,
En de paarden van Phoebus haasten zich om de dageraad te brengen." (Act 3, Scene 5)
In deze passage wordt de leeuwerik afgebeeld als een zanger aan de hemelpoort, en worden de rossen van de zonnegod Phoebus afgebeeld terwijl ze zich actief haasten om de dageraad te brengen. Deze personificaties geven een gevoel van levendigheid en beweging aan de natuurverschijnselen.
3. "O, zij leert de fakkels helder branden!
Het lijkt erop dat ze aan de wang van de nacht hangt
Als een rijk juweel in het oor van een Ethiopiër." (Act 1, Scène 5)
Hier wordt Julia's schoonheid vergeleken met een kostbaar juweel dat de fakkels helderder doet branden, en wordt beschreven dat ze aan de wang van de nacht hangt en de duisternis personifieert.
4. "Spreid uw gesloten gordijn uit, liefdevol optredende nacht,
De ogen van die wegloper mogen knipperen, en Romeo
Spring naar deze armen waar niet over gesproken en ongezien wordt." (Act 3, Scene 2)
In deze passage wordt de nacht gepersonifieerd als een personage met keuzevrijheid. Er wordt gevraagd zijn gordijn open te spreiden om duisternis en geheimhouding te creëren zodat Romeo Julia onopgemerkt kan bezoeken.
Deze voorbeelden van personificatie in Romeo en Julia dragen bij aan de beelden, emotionele intensiteit en levendige beschrijvingen die het stuk zo gedenkwaardig en aangrijpend maken.