1. Persoonlijke anekdotes: Wallace deelt tijdens zijn toespraak persoonlijke anekdotes, waarbij hij put uit zijn eigen ervaringen en herinneringen. Door dit te doen creëert hij een gevoel van intimiteit met het publiek, waardoor zij zich kunnen verhouden tot zijn perspectief en ervaringen.
2. Emotioneel taalgebruik: Wallace gebruikt suggestieve taal die een beroep doet op de emoties en een sterke emotionele reactie bij het publiek oproept. Hij gebruikt woorden en zinsneden die een gevoel van urgentie, bezorgdheid en reflectie creëren, waardoor de toespraak persoonlijk en indrukwekkend aanvoelt.
3. Empathische toon: Wallace hanteert tijdens de hele toespraak een empathische toon, waarmee hij uitdrukking geeft aan een diep begrip van de uitdagingen en complexiteiten van het leven. Hij toont compassie voor de worstelingen waarmee individuen worden geconfronteerd, wat op persoonlijk niveau resoneert met het publiek en ervoor zorgt dat ze zich gezien en begrepen voelen.
4. Kwetsbaar delen: Wallace deelt kwetsbare momenten en inzichten uit zijn eigen leven, waarbij hij zijn tekortkomingen, onzekerheden en fouten toegeeft. Deze kwetsbaarheid schept vertrouwen en verbinding met het publiek en moedigt hen aan om na te denken over hun eigen ervaringen en kwetsbaarheden.
5. Humor: Wallace verwerkt momenten van humor in zijn toespraak, waarbij hij ironie en humor gebruikt om het publiek te betrekken en zijn punten herkenbaar en gedenkwaardig te maken. Humor kan de spanning helpen verlichten en de toespraak leuker maken voor het publiek.
Door deze strategieën toe te passen, gebruikt David Foster Wallace op effectieve wijze pathos om de emoties van zijn publiek aan te spreken, een gevoel van persoonlijke verbondenheid te creëren en het belang van mindfulness, zelfbewustzijn en mededogen in het dagelijks leven te benadrukken.