De dictie in het gedicht is verheven en formeel, met een consistent gebruik van metaforische taal. In het eerste kwatrijn verwijst de spreker bijvoorbeeld naar zijn liefde als 'een zomerdag', en in het tweede kwatrijn vergelijkt hij haar ogen met 'twee sterren'. Het gedicht bevat ook verschillende voorbeelden van personificatie, zoals het gebruik van "Dood" als personage.
Naast het rijke gebruik van figuratief taalgebruik wordt het gedicht ook gekenmerkt door een complexe syntaxis waarbij vaak gebruik wordt gemaakt van enjambementen. In het eerste kwatrijn gaat de zin van de spreker over hoe zijn liefde 'gematigder' is dan een zomerdag bijvoorbeeld door in de tweede regel, waardoor een vloeiende taalstroom ontstaat. Het gebruik van enjambementen in het gedicht draagt bij aan het creëren van een gevoel van urgentie en passie.
Over het algemeen zijn de dictie en syntaxis van Sonnet 29 beide essentieel voor de betekenis en impact van het gedicht. De verheven taal en complexe zinsstructuren dragen bij aan het creëren van een gevoel van tijdloosheid en belangrijkheid, en het gebruik van figuurlijk taalgebruik en enjambement draagt bij aan de emotionele intensiteit van het gedicht.