Enkele van de belangrijkste kenmerken van de dramatische monoloog zijn onder meer :
- Een enkele luidspreker: De dramatische monoloog presenteert de gedachten en gevoelens van één enkele spreker. Deze spreker kan een fictief personage zijn, een historisch figuur of zelfs de dichter zelf.
- Een direct adres: De spreker in de dramatische monoloog richt zich vaak rechtstreeks tot het publiek. Dit kan op verschillende manieren worden gedaan, onder meer via vragen, opdrachten of uitroeptekens.
- Een dramatische situatie: De dramatische monoloog speelt zich vaak af in een specifieke tijd en plaats. De woorden van de spreker moeten een gevoel van drama en spanning creëren en iets onthullen over het karakter of de situatie van de spreker.
- Figuratieve taal: Dramatische monologen maken vaak gebruik van figuurlijk taalgebruik, zoals metaforen, vergelijkingen en personificaties. Deze taal helpt bij het creëren van een levendig en gedenkwaardig beeld in de geest van de lezer en stelt de spreker in staat zijn gedachten en gevoelens op een unieke en krachtige manier uit te drukken.
- Een reflecterende of meditatieve toon: De dramatische monoloog heeft vaak een reflectieve of meditatieve toon. De spreker denkt misschien aan zijn verleden, heden of toekomst, of denkt na over een bepaald onderwerp of probleem.
- Een climax: De dramatische monoloog eindigt vaak met een climax, zoals een krachtig inzicht, een plotseling besef of een verandering in het perspectief van de spreker.
-Universaliteit: Hoewel een dramatische monoloog zich richt op de ervaring van één individu, verkent hij vaak complexe emoties, conflicten en thema's die resoneren met een breder publiek.
Door deze kenmerken te gebruiken, kunnen dramatische monologen een unieke en krachtige manier bieden om complexe karakters en situaties te verkennen.