Antigone:
1. Bepaling en oplossing: Antigone toont een onwankelbare vastberadenheid in haar missie om haar broer Polynices te begraven, ondanks het edict van koning Creon dat dit verbiedt. Ze is vastberaden in haar overtuiging dat ze haar religieuze en morele plicht moet vervullen, zelfs als dat betekent dat ze de wet moet trotseren.
2. Liefde en loyaliteit: Antigone's sterke liefde voor haar broer en haar gevoel van loyaliteit jegens haar familie bepalen haar daden. Ze gelooft dat het haar plicht is om de nagedachtenis van haar broer te eren en te beschermen, zelfs als dit haar eigen leven in gevaar brengt.
3. Passie en uitdaging: Antigone's passie voor gerechtigheid en haar bereidheid om autoriteit te trotseren staan centraal in haar karakter. Ze is niet bang om op te komen voor waar ze in gelooft, zelfs als dat betekent dat ze de machtige heerser van Thebe moet uitdagen.
4. Trots en koppigheid: Antigone's trots en koppigheid dragen bij aan haar ondergang. Ze weigert toe te geven aan het gezag van Creon of haar principes in gevaar te brengen, zelfs als duidelijk wordt dat haar daden tragische gevolgen zullen hebben.
Ismene:
1. Angst en voorzichtigheid: De voornaamste emotie van Ismene is angst. Ze is bang om het edict van Creon en de mogelijke gevolgen voor haarzelf en haar zus te trotseren. Ze dringt er bij Antigone op aan voorzichtig te zijn en een dergelijk gevaarlijk risico te vermijden.
2. Bezorgdheid en zorgen: Ismene geeft veel om haar zus en maakt zich zorgen over haar veiligheid. Ze probeert Antigone van haar plan af te brengen, waarschuwt haar voor de gevaren en spoort haar aan om na te denken over de praktische implicaties van hun daden.
3. Spijt en schuldgevoel: Nadat Antigone haar plan heeft uitgevoerd en ter dood is veroordeeld, voelt Ismene zich schuldig en schuldig. Ze geeft zichzelf de schuld dat ze haar zus niet heeft gesteund en heeft het gevoel dat ze haar plicht als broer of zus heeft verzaakt.
4. Acceptatie en indiening: In tegenstelling tot de uitdagende houding van Antigone accepteert Ismene uiteindelijk het gezag van Creon en de gevolgen van hun daden. Ze erkent dat ze hun lot op zich hebben genomen en legt zich neer bij hun tragische einde.
Gedurende het hele stuk drijven de contrasterende emoties van Antigone en Ismene het conflict aan en creëren ze een complex drama dat thema's als plicht, loyaliteit, familiebanden, individueel geweten en de gevolgen van ongehoorzaamheid onderzoekt.