In deze monoloog vergelijkt Juliet de nacht met een mantel die haar voor de wereld verbergt en haar in staat stelt te ontsnappen aan haar problemen. Ze zegt dat de nacht ‘zwart’ en ‘afschuwelijk’ is, maar ook ‘zachtaardig’ en ‘vriendelijk’. Deze uitgebreide metafoor weerspiegelt Julia's eigen tegenstrijdige gevoelens over haar situatie. Ze is zowel bang voor de toekomst als opgewonden over het vooruitzicht om bij Romeo te zijn.
‘Een sombere vrede vanmorgen brengt dat met zich mee;
De zon van verdriet zal zijn hoofd niet laten zien:
Ga daarheen om meer over deze droevige dingen te praten;
Sommigen zullen gratie krijgen, en sommigen worden gestraft:
Want nooit was er een verhaal van meer wee
Dan dit van Julia en haar Romeo."
Hier vergelijkt de prins de vrede die over Verona is neergedaald met een sombere mantel. Hij zegt dat de zon zijn hoofd in verdriet verbergt, en dat er nog meer over droevige dingen zal worden gesproken. De metafoor van de mantel suggereert dat de stad gehuld is in verdriet en duisternis, als weerspiegeling van de tragische gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden.
Romeo's toespraak over 'door sterren gekruiste geliefden' (Act 4, Scène 1)
Deze toespraak vindt plaats een avond voordat Romeo wordt gestuurd om broeder Lawerence te ontmoeten over het nep-doodplan van Julia.
In deze toespraak gebruikt Romeo een uitgebreide metafoor om de liefde van hem en Julia te vergelijken met twee sterren die door het lot worden doorkruist. Hij zegt dat ze ‘ster-gekruist’ zijn, wat betekent dat ze voorbestemd zijn om samen te zijn, maar ook gedoemd zijn tot een tragedie. Deze metafoor weerspiegelt Romeo's overtuiging dat zijn liefde voor Julia zowel mooi als gevaarlijk is.
"Mijn lieve liefde zal mijn Julia zijn", zegt Romeo (regel 118), waarmee hij zijn eeuwige toewijding uitdrukt.
Over het algemeen helpen deze uitgebreide metaforen om een rijk en complex begrip van de personages en hun situaties te creëren. Ze dragen ook bij aan het algemene gevoel van tragedie en onheil in het stuk.